تعارض نخبگان سیاسی و راهبردهای مدیریت آن

نقش مؤثر نخبگان سیاسی در تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کشورها مقوله‌ای مورد توجه است و تحقق این نقش مثبت تا حدود زیادی در گرو انسجام فکری و اجماع‌نظر کلان آنها در عرصه‌های نظری و اجرایی می‌باشد. این انسجام و اجماع در کنار پرهیز از منازعات و تعارض‌های مخرب؛ عقلانیت و خردمندی در سیاست‌ورزی را نشان می‌دهد که آثار و برکات مثبتی به دنبال دارد. این امر در نظام جمهوری اسلامی ایران (مبتنی‌بر مردم‌سالاری دینی و اصل مترقی ولایت فقیه) از اهمیت مضاعفی برخوردار است. بروز و ظهور تعارض در میان نخبگان سیاسی و رؤسای قوای سه‌گانه از مهم‌ترین مسائل نظام سیاسی است که عمده‌ترین آثار آن تضعیف کشور و هدر رفتن توانایی‌ها، استعدادها و سرمایه‌های ملی می‌باشد. تعارض نخبگان سیاسی عمدتاً ریشه در برداشت‌های متفاوت آنان از قوانین و مقررات، و در آموزه‌های قرآنی سرکشی، جهالت، دنیاطلبی، تکبر، حسادت، سوءظن، نفاق، باندبازی و افراط و تفریط دارد. برای مدیریت تعارض هم راهبردهای اثربخشی همچون اصلاح ذات‌البین، کناره‌گیری، پذیرش و همراهی، مصالحه، رقابت، و همکاری از طریق تکنیک‌های گفت‌وگو، مذاکره، کدخدامنشی و ... پیشنهاد می‌شود.